«Ήμουν τυχερός, τουλάχιστον μπορώ να περπατήσω»
Ο Τζαννής Πολυκανδριώτης, που συγκλόνισε το πανελλήνιο στον σεισμό του 1999, σήμερα είναι ένας ταλαντούχος φοιτητής της Σχολής Καλών Τεχνών
O Τζαννής του σεισμού μεγάλωσε, είναι πια καλά και ονειρεύεται! Το δεκάχρονο αγόρι που συγκλόνισε τότε το πανελλήνιο με τη μάχη του για να βγει ζωντανό μέσα από τόνους μπετόν και σιδερικών που το καταπλάκωσαν, ο εικοσάχρονος σήμερα Τζαννής Πολυκανδριώτης, βγήκε νικητής και από την πολυετή περιπέτεια της υγείας του! Ταλαιπωρήθηκε επί χρόνια με διαρκή μέσα-έξω στα νοσοκομεία, έχασε μέχρι και το κάτω τμήμα του δεξιού ποδιού του, λόγω γάγγραινας. Αλλά κάτω δεν το έβαλε, ούτε μια στιγμή, έστω κι αν στα συντρίμμια του σπιτιού του, στη συμβολή της Τατοΐου με την οδό Κω, στη Μεταμόρφωση, ακριβώς δέκα χρόνια πριν, έβλεπε, μπροστά στα μάτια του, τον πατέρα του, Παναγιώτη, να χάνεται. «Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια, ε;» αναρωτιέται και ο ίδιος, μόλις συνειδητοποιεί ότι σήμερα είναι η «μαύρη» επέτειος, η ημέρα μνήμης για τους εκατοντάδες νεκρούς που άφησαν πίσω τους τα 5,9 Ρίχτερ, εκείνο το φονικό μεσημέρι. Έπειτα από ενάμιση χρόνο σε λυόμενη κατοικία, από το 2003 σε καινούργιο, ιδιόκτητο, «γερό» διαμέρισμα μέσω κρατικής ενίσχυσης, δωρεών και δανείων, η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει οικογενειακώς μόλις τρία τετράγωνα πιο κάτω από το «σημείο μηδέν», τη μοιραία τριώροφη πολυκατοικία. «Όλο αυτό το διάστημα πέρασε με χαρές και λύπες, όπως συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ενδιάμεσα, και με δυσκολίες από τις απανωτές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκα, για να μπορώ και πάλι να περπατώ. Ευτυχώς, όσο περνά ο καιρός είμαι και καλύτερα και στα χτυπημένα πόδια μου αλλά και ψυχολογικά. Σκέφτομαι πως, μέχρι και πριν από τρία χρόνια, ήμουν πολύ πιο κλειστός, πως υπήρχαν πράγματα στα οποία τότε μπορεί και να δίσταζα, ενώ σήμερα έχω περισσότερο θάρρος για να τα αντιμετωπίσω. Σιγά σιγά άρχισα να ανοίγομαι, να μιλώ πιο πολύ με τον κόσμο. Παλαιότερα, όπως ήμουν και εμφανισιακά, ντρεπόμουν λιγάκι: από τα συνεχή χειρουργεία, δεν μου ήταν εύκολο να μετακινηθώ και γι΄ αυτό είχα πάρει παραπανίσιο βάρος, το σκεφτόμουν να βγω έξω. Πλέον, όμως, έχω χάσει γύρω στα είκοσι κιλά το τελευταίο επτάμηνο, νιώθω εντάξει κι εγώ με τον εαυτό μου! Τώρα τελευταία μάλιστα έχω πάρει και αυτοκίνητο. Δόξα τω Θεώ, στην παρούσα φάση είμαι μια χαρά!», λέει στα «ΝΕΑ». Φοιτητής, στο δεύτερο έτος της Σχολής Καλών Τεχνών φέτος, ο Τζαννής έχει βάλει μπρος - σχεδιάζει πια και για το επαγγελματικό μέλλον του. «Ήταν δύσκολο για μένα να εισαχθώ στο Πανεπιστήμιο, για δύο χρόνια έκανα και φροντιστήριο. Τα χέρια μου, όμως, πιάνουν!», λέει.
«Το φιλοσόφησα...»
Γεννημένος τον Απρίλιο του 1989, ο νεαρός επίδοξος καλλιτέχνης, που πήρε το μυκονιάτικο όνομα του παππού του, στέκεται ξανά όρθιος, έστω και με τεχνητό το ένα κάτω άκρο του, λίγο πιο κάτω από το γόνατο. Αντιμετωπίζει πλέον με περίσσια ψυχραιμία κι αξιοπρέπεια τα δεδομένα της ζωής του, όπως διαμορφώθηκαν. Ώρες ώρες το σκέφτομαι, πως τότε, το 1999,
ήμουν για καιρό, τέσσερις μήνες σερί, στο νοσοκομείο, ακόμα και στη ΜΕΘ. Τότε ήμουν δέκα χρονών, τώρα είκοσι, προφανώς και βλέπω πια περισσότερο ώριμα τα πράγματα. Ποτέ δεν σκέφτηκα εάν οι γύρω μου θα με δεχτούν ή όχι μ΄ αυτό το πρόβλημα στην υγεία μου, στη ζωή εξάλλου όλα "παίζουν". Αντιθέτως. Ένιωσα και τυχερός, που δεν χτύπησα χειρότερα. Τον θάνατο δεν τον σκέφτηκα για πολύ. Βλέπω άλλα παιδιά καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι ή και γεννημένα με διάφορες αναπηρίες και λέω, "ρε γαμώτο, εντάξει, εγώ τουλάχιστον μπορώ να περπατήσω". Στην περίπτωσή μου, και να το φιλοσοφήσω όλο αυτό χρειάστηκε και να προσπαθήσω πάρα πολύ στην πράξη. Είναι όμως και θέμα χαρακτήρα, να ξεπεράσεις όσα σου επιφυλάσσει τελικά η ζωή. Πάνω απ΄ όλα, με βοήθησε η υπόλοιπη οικογένειά μου, το παλέψαμε όλοι μαζί, με τη μητέρα και τις δύο αδελφές μου, την Ειρήνη και την Κωνσταντίνα, 22 και 16 ετών σήμερα, αντίστοιχα. Ως ο μοναδικός άντρας του σπιτιού, έγινα πια εγώ ο "πατέρας" τους. Πήρα και αυτήν την ευθύνη, έστω και λιγάκι υπερβολικός όταν τις προσέχω και τις τρεις!», παραδέχεται και αναγνωρίζει πως ειδικά η μητέρα του, η κ. Χρυστάλλα, από την κατεχόμενη Κερύνεια, βίωσε τον δικό της Γολγοθά, μετά και την απρόσμενη απώλεια του συζύγου της, στα ερείπια. «Βλέποντας πρόσφατα στην τηλεόραση και τη μάνα του νεκρού φοιτητή της Λ΄ Άκουιλα, του Βασίλη Κουφολιά, να τον αναζητεί στα τσιμέντα, είπα: "α, ρε μάνα, κι εσύ τι έχεις περάσει...". Είχε τρελαθεί και η ίδια έξω απ΄ τα χαλάσματα, όσο μας έψαχναν, στις σχεδόν 23 ώρες που χρειάστηκαν οι άνδρες της ΕΜΑΚ για να με απεγκλωβίσουν ή και στις πρώτες 13, που τους πήρε για τις αδελφές μου...». ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
«Όσο περνά ο καιρός είμαι και καλύτερα και στα χτυπημένα πόδια μου αλλά και ψυχολογικά»
Εφιάλτης μέσα στα χαλάσματα
ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ο Τζαννής τα όσα τότε, μικρό παιδί, έζησε, είναι ανέφικτο· εξηγεί το αυτονόητο. «Δεν ξεχνιούνται οι μνήμες εκείνες, θυμάμαι ακόμα πώς μας έβγαλαν οι διασώστες, από τον μέχρι πρότινος δεύτερο όροφο. Συνέχεια τους ρωτούσα, "πότε θα με βγάλετε;", «τώρα, σε δέκα λεπτά...", μου απαντούσαν μονίμως αυτοί- τι να κάνουν, πλακωμένοι ήμασταν, ήρωες ήταν που μας απεγκλώβισαν! Έπαιρνα κι εγώ τα σφυριά τους και κοπανούσα όσο μπορούσα, καθώς είχα ελεύθερα τα χέρια μου...», θυμάται. Ο σεισμός τον είχε βρει μόνο του, στην κουζίνα. «Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδερφές μου έβλεπαν τηλεόραση, στο δωμάτιο των γονιών μου. Ώσπου, ξαφνικά αρχίζει το ισχυρό μπουμπουνητό κι εγώ τρέχω να τους βρω, φωνάζαμε όλοι μαζί έντρομοι! Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια! Ως παλαίμαχος πυγμάχος, ψηλός και γεροδεμένος όπως ήταν, επιχείρησε να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια! Αυτός μας έσωσε, πρόλαβα να δω ότι ο τοίχος που ήταν να πέσει επάνω μας, έπεσε σ΄ αυτόν! Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι, για λίγα δευτερόλεπτα ακούω το "μπαμ- μπαμ- μπαμ" κι άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά μόνο σκοτάδι! Είχε πέσει, όμως, το καλοριφέρ πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα, και στα δυο μου πόδια. Εννοείται, βέβαια, πως το πλέον επώδυνο ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου, η ιδέα ότι, από δέκα χρονών, δεν ξαναλέω τη λέξη "πατέρα...", δεν τον έχω δίπλα μου. Στην πραγματικότητα, πολύ αργότερα, μετά το πρώτο μνημόσυνό του, μου είπαν την αλήθεια, αν και στην ουσία το είχα καταλάβει μέσα στα χαλάσματα. Σίγουρα μου λείπει, αλλά, δέκα χρόνια τώρα, έχεις μάθει να ζεις μ΄ αυτό...», υποστηρίζει.
Όμως, ο Τζαννής έχει κι άλλους να θυμάται: τη γιατρίνα, που του έδινε τις πρώτες βοήθειες, τις παυσίπονες ενέσεις, χωμένη ανάμεσα στα μπάζα. Ήταν η Σοφία Μπεφόν, που σκοτώθηκε το 2001, ύστερα από πτώση ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ στο Σούνιο...
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής pstefanis@hotmail.com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου