(Espresso της Κυριακής 4.09.2011)
«Εμεινε εικοσιτέσσερις ώρες παγιδευμένος στα ερείπια του σπιτιού του. Βγήκε τελευταίος ζωντανός, μετά τις δύο αδελφές του. Και χωρίς να του πει κανείς τίποτα, ήξερε, είχε καταλάβει ότι ο πατέρας του δεν τα κατάφερε». Αυτές είναι οι πρώτες γραμμές που γράφονται στις σελίδες των εφημερίδων για τον Τζαννή Πολυκανδριώτη. Ενα δεκάχρονο παιδί που επέζησε από τον φονικό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999.
Σήμερα, ο Τζαννής πατάει τα είκοσι δύο χρόνια του και γεμίζει μουσαμάδες με χρώματα, ονειρεύεται, αγωνίζεται και ελπίζει…
«Εμεινε εικοσιτέσσερις ώρες παγιδευμένος στα ερείπια του σπιτιού του. Βγήκε τελευταίος ζωντανός, μετά τις δύο αδελφές του. Και χωρίς να του πει κανείς τίποτα, ήξερε, είχε καταλάβει ότι ο πατέρας του δεν τα κατάφερε». Αυτές είναι οι πρώτες γραμμές που γράφονται στις σελίδες των εφημερίδων για τον Τζαννή Πολυκανδριώτη. Ενα δεκάχρονο παιδί που επέζησε από τον φονικό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999.
Σήμερα, ο Τζαννής πατάει τα είκοσι δύο χρόνια του και γεμίζει μουσαμάδες με χρώματα, ονειρεύεται, αγωνίζεται και ελπίζει…