(Espresso της Κυριακής 4.09.2011)
«Εμεινε εικοσιτέσσερις ώρες παγιδευμένος στα ερείπια του σπιτιού του. Βγήκε τελευταίος ζωντανός, μετά τις δύο αδελφές του. Και χωρίς να του πει κανείς τίποτα, ήξερε, είχε καταλάβει ότι ο πατέρας του δεν τα κατάφερε». Αυτές είναι οι πρώτες γραμμές που γράφονται στις σελίδες των εφημερίδων για τον Τζαννή Πολυκανδριώτη. Ενα δεκάχρονο παιδί που επέζησε από τον φονικό σεισμό της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999.
Σήμερα, ο Τζαννής πατάει τα είκοσι δύο χρόνια του και γεμίζει μουσαμάδες με χρώματα, ονειρεύεται, αγωνίζεται και ελπίζει…
Σήμερα, ο Τζαννής πατάει τα είκοσι δύο χρόνια του και γεμίζει μουσαμάδες με χρώματα, ονειρεύεται, αγωνίζεται και ελπίζει…
- Αν σου ζητούσα να ζωγραφίσεις εκείνη τη στιγμή, ποιον πίνακα θα έφτιαχνες; Γκρίζο και μαύρο θα έβαζα. Αυτά τα χρώματα ταιριάζουν σε όσα έζησα τον Σεπτέμβρη του ’99, αλλά και τα δύο επόμενα χρόνια μέσα στα τροχόσπιτα. Ενας μακρινός αλλά πάντα ζωντανός εφιάλτης όσα θυμάμαι και δεν μπορώ να ξεχάσω από τότε. Δεν ξεχνιούνται οι μνήμες εκείνες, θυμάμαι ακόμα πώς μας έβγαλαν οι διασώστες. Συνέχεια τους ρωτούσα «πότε θα με βγάλετε;», «τώρα, σε δέκα λεπτά...» μου απαντούσαν μονίμως αυτοί. Τι να κάνουν, ήμασταν πλακωμένοι με σωρούς από ντουβάρια. Ηρωες ήταν που μας απεγκλώβισαν! Επαιρνα κι εγώ ό,τι έβρισκα και κοπανούσα όσο μπορούσα, καθώς είχα ελεύθερα τα χέρια μου.
- Πού σε βρήκε ο σεισμός;Μόνο μου στην κουζίνα. Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδελφές μου έβλεπαν τηλεόραση ξαπλωμένοι στο κρεβάτι των γονιών μου. Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια. Ηταν ψηλός και γεροδεμένος, πυγμάχος βλέπετε, προσπάθησε με το σώμα του να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια!
Κράτησε στις πλάτες του ακόμα και το ταβάνι. Αυτός μας έσωσε. Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι, για λίγα δευτερόλεπτα άκουγα μόνο μπαμ, μπαμ, μππαμ και άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά, το απόλυτο σκοτάδι! Το καλοριφέρ είχε πέσει πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα και στα δύο μου πόδια.
«ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΗΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ»Ο Τζαννής γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1989, δηλώνει περήφανος που είναι Κριός και στέκεται πάλι όρθιος, έστω και με τεχνητό το ένα κάτω άκρο του, λίγο πιο κάτω από το γόνατο. «Εγώ από παιδί ήμουν αλλιώτικος. Ετρεχα στους δρόμους με ένα ποδήλατο δίχως φρένα. Σκαρφάλωνα οπουδήποτε με μεγάλη ευκολία. Εκανα πράγματα που δεν θα έκαναν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Είχα μεγαλώσει αλλιώς. Εμείς άλλωστε κοιμόμαστε με ξεκλείδωτες τις πόρτες. Μας προστάτευε ο πατέρας μου. Ακόμη και ο ίσκιος του έφτανε για να νιώσουμε σιγουριά. Το πλέον επώδυνο για μένα από τον σεισμό ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου. Ηταν πολύ δυνατός. Μεγάλη ψυχή και καλός άνθρωπος. Μου λείπει πολύ όλα αυτά τα χρόνια».
- Και η μητέρα σου; Πώς θα την περιέγραφες;Η μάνα μου είναι λιοντάρι. Στάθηκε και πατέρας για μας. Μας στήριξε. Μας σπούδασε. Μας έμαθε πράγματα. Η μάνα μου είχε άλλη μία φορά στη ζωή της ξαναβρεθεί στον δρόμο. Η πρώτη ήταν με την εισβολή στην Κυρήνεια. Εμεινε και τότε όπως και το ’99 μόνο με τα ρούχα που φορούσε.
Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, η Χρυστάλλα Πολυκανδριώτη έχασε τον σύζυγό της Παναγιώτη, είδε το σπιτικό της να γίνεται σκόνη και έμεινε με τρία παιδιά να παλεύει μόνη της. Τον Σεπτέμβριο του 1999 από το τριώροφο στη διασταύρωση των οδών Τατοΐου και Κω, στον δεύτερο όροφο του οποίου ο άτυχος Παναγιώτης Πολυκανδριώτης ζούσε από το 1983, βγήκαν τρεις ζωντανοί και τρεις νεκροί. Ζωντανά ανασύρθηκαν τα τρία παιδιά του, η 12χρονη Ειρήνη, η 5χρονη Κωνσταντίνα και ο Τζαννής. Η αυτοθυσία του πατέρα τους δεν πήγε χαμένη. Ομως, σφραγίδα στα μάτια τους, στο πρόσωπο, το κορμί τους παραμένει μία ημερομηνία: Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 1999. Τότε τα έχασαν όλα.
Ο Τζαννής λέει πως δεν στεναχωριέται όταν περνάει από την παλιά του γειτονιά… «Στο σημείο όπου κάποτε ήταν η πολυκατοικία μας πριν πέσει έχει απομείνει μόνο το οικόπεδο. Απέναντί του έχει στηθεί η προτομή του ηρωικού πατέρα μου».
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Για τον Τζαννή, την Ειρήνη και την Κωνσταντίνα ο εφιάλτης πέρασε. Σήμερα, δημιουργούν το δικό τους μέλλον. Ο Τζαννής είναι τριτοετής φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, η Ειρήνη δημοσιογράφος και η Κωνσταντίνα μαθήτρια Λυκείου. Μιλώντας για τις αδελφές του ο Τζαννής δεν κρύβει το θαυμασμό του για τη μεγάλη, την 24χρονη Ειρήνη. «Είναι πολύ δυνατή η Ρένα» μου λέει. Είναι και πολύ καλή δημοσιογράφος. Εχει στόχους. Ηταν εκείνη που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τον φόβο και να κλείσουμε τις πληγές μας. Εξαρχής έγινε ταυτόχρονα μαμά, μπαμπάς, προστάτης, παρηγορητής, στήριγμα για όλους».
Δεν ξεχνά όμως και τον αγώνα της μητέρας του που τον σήκωνε στα χέρια για να πάει τουαλέτα, όταν έμενε καθηλωμένος και με πληγές στο κρεβάτι. Τα χρόνια μετά τον σεισμό, λέει, ήταν πιο τρομακτικά από τον ίδιο τον σεισμό. Η μικρούλα τότε Κωνσταντίνα άργησε πολύ να μιλήσει και είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα για αρκετό διάστημα.
Τίποτε δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στον δρόμο του πλέον. Ο Τζαννής έχει τη δύναμη να νικήσει τη ζωή, να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να κάνει οικογένεια. «Βλέπω άλλα παιδιά καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι ή και γεννημένα με διάφορες αναπηρίες και λέω “βρε, γαμώ το”. Εντάξει, εγώ τουλάχιστον μπορώ και περπατάω. Είναι όμως και θέμα χαρακτήρα να ξεπεράσεις όσα σου επιφυλάσσει τελικά η ζωή».
Ακούει Γιάννη Πλούταρχο και είναι φανατικός θαυμαστής του, αλλά και Στέλιο Ρόκκο. Θαυμάζει τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, αγωνίστηκαν και δημιούργησαν μόνοι τους όλα όσα απολαμβάνουν. Δεν ξεχνάει τους διασώστες του, τους γιατρούς του που τον βοήθησαν να περπατήσει και ιδιαίτερα τον φυσικοθεραπευτή του. Πιστεύει ότι είναι καλύτερο το παρελθόν, τότε υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά. Αυτή, λέει, δεν τη χάσαμε στα ερείπια του σπιτιού μας. Υπάρχει μέσα μας ακόμα και την ψάχνουμε στους γύρω μας!
«ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΖΩΗ»
«Εκείνο που με πληγώνει όμως είναι όταν το κακό έρχεται από τους ανθρώπους»
Ο Τζαννής βγήκε νικητής και από την πολυετή περιπέτεια της υγείας του! Ταλαιπωρήθηκε επί χρόνια με διαρκή μέσα - έξω στα νοσοκομεία, όμως δεν το έβαλε στιγμή κάτω.
«Ολα αυτά τα χρόνια πέρασαν με χαρές και λύπες, όπως συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ενδιάμεσα, και με δυσκολίες από τις απανωτές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκα, για να μπορώ και πάλι να περπατώ. Ευτυχώς, όσο περνά ο καιρός είμαι και καλύτερα και στα χτυπημένα πόδια μου αλλά και ψυχολογικά. Σκέφτομαι πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με όσα φέρνει η ζωή. Ο σεισμός ήρθε από τη φύση. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη δύναμη της φύσης. Εκείνο που με πληγώνει όμως είναι όταν το κακό έρχεται από τους ανθρώπους, γιατί τότε ξέρεις ότι κάποιος φταίει. Οπως αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους, έχουμε μεγάλη ανεργία και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο»…
- Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στη χώρα μας;Δεν ανήκω πουθενά. Σε κανένα κόμμα. Ολα αυτά τα θεωρώ ταμπέλες που καταντήσανε τον Ελληνα να δημιουργεί εμφύλιους πολέμους και να βγάζει τα μάτια του συνανθρώπου του. Το κόμμα δεν κοιτάει το καλό του κόσμου. Μοιάζει με το παγώνι που ανοίγει τα φτερά και καμαρώνει για τη νίκη του. Τίποτα περισσότερο. Μπορεί να μας έλειψαν και να μας λείπουν πολλά, αλλά για μένα και τις αδελφές μου και τα λίγα φαίνονται πολλά. Είμαι ευτυχισμένος. Οι άνθρωποι γύρω μου δεν είναι ευτυχισμένοι, βλέπω που τρώγονται με τα ρούχα τους. Δεν λέω, κι εμένα θα μου άρεσε να είχα ένα πιο μεγάλο και ωραίο σπίτι, να είχα ένα ακριβό αυτοκίνητο, γιατί έχω τρέλα με τα γρήγορα αυτοκίνητα και τις μεγάλου κυβισμού μηχανές, αλλά ξέρω ότι σήμερα ο κόσμος πεινάει και όλα αυτά είναι όνειρα και δεν χρειάζεται γι’ αυτά να ποδοπατήσεις τον συνάνθρωπό σου. Αλλωστε, έχω μεγαλώσει με άλλες αρχές και πρότυπα. Με στεναχωρεί που βλέπω πόσο έχει αλλοιωθεί η κοινωνία, που διαρκώς παράγουμε άσχημα και λάθος παραδείγματα. Σκέφτομαι από τώρα ότι, όταν θα κάνω κι εγώ οικογένεια, θα μου είναι πολύ δύσκολο να διαπαιδαγωγήσω τα παιδιά μου με όλα αυτά που βλέπουμε και που θα βλέπουν στην τηλεόραση. Πώς θα τους πω ποιο είναι το σωστό; Ομως, εγώ ελπίζω, γιατί, ευτυχώς, ύστερα από κάθε καταιγίδα βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο.
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ
Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ
- Πού σε βρήκε ο σεισμός;Μόνο μου στην κουζίνα. Η μητέρα μου έλειπε στη δουλειά, ο πατέρας μου και οι αδελφές μου έβλεπαν τηλεόραση ξαπλωμένοι στο κρεβάτι των γονιών μου. Την ώρα που έπεφτε το σπίτι μας, εγώ κοιτούσα τον πατέρα μου στα μάτια. Ηταν ψηλός και γεροδεμένος, πυγμάχος βλέπετε, προσπάθησε με το σώμα του να μας αγκαλιάσει και τους τρεις μας, για να μη μας πλακώσουν τα ντουβάρια!
Κράτησε στις πλάτες του ακόμα και το ταβάνι. Αυτός μας έσωσε. Εγώ κάπως πιάστηκα από το κρεβάτι, για λίγα δευτερόλεπτα άκουγα μόνο μπαμ, μπαμ, μππαμ και άλλους παρόμοιους βρόντους. Μετά, το απόλυτο σκοτάδι! Το καλοριφέρ είχε πέσει πάνω στις πατούσες μου, οι φέτες του μου έκαναν τη ζημιά στα πέλματα και στα δύο μου πόδια.
«ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΗΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ»Ο Τζαννής γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1989, δηλώνει περήφανος που είναι Κριός και στέκεται πάλι όρθιος, έστω και με τεχνητό το ένα κάτω άκρο του, λίγο πιο κάτω από το γόνατο. «Εγώ από παιδί ήμουν αλλιώτικος. Ετρεχα στους δρόμους με ένα ποδήλατο δίχως φρένα. Σκαρφάλωνα οπουδήποτε με μεγάλη ευκολία. Εκανα πράγματα που δεν θα έκαναν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Είχα μεγαλώσει αλλιώς. Εμείς άλλωστε κοιμόμαστε με ξεκλείδωτες τις πόρτες. Μας προστάτευε ο πατέρας μου. Ακόμη και ο ίσκιος του έφτανε για να νιώσουμε σιγουριά. Το πλέον επώδυνο για μένα από τον σεισμό ήταν πως έχασα τόσο μικρός τον πατέρα μου. Ηταν πολύ δυνατός. Μεγάλη ψυχή και καλός άνθρωπος. Μου λείπει πολύ όλα αυτά τα χρόνια».
- Και η μητέρα σου; Πώς θα την περιέγραφες;Η μάνα μου είναι λιοντάρι. Στάθηκε και πατέρας για μας. Μας στήριξε. Μας σπούδασε. Μας έμαθε πράγματα. Η μάνα μου είχε άλλη μία φορά στη ζωή της ξαναβρεθεί στον δρόμο. Η πρώτη ήταν με την εισβολή στην Κυρήνεια. Εμεινε και τότε όπως και το ’99 μόνο με τα ρούχα που φορούσε.
Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, η Χρυστάλλα Πολυκανδριώτη έχασε τον σύζυγό της Παναγιώτη, είδε το σπιτικό της να γίνεται σκόνη και έμεινε με τρία παιδιά να παλεύει μόνη της. Τον Σεπτέμβριο του 1999 από το τριώροφο στη διασταύρωση των οδών Τατοΐου και Κω, στον δεύτερο όροφο του οποίου ο άτυχος Παναγιώτης Πολυκανδριώτης ζούσε από το 1983, βγήκαν τρεις ζωντανοί και τρεις νεκροί. Ζωντανά ανασύρθηκαν τα τρία παιδιά του, η 12χρονη Ειρήνη, η 5χρονη Κωνσταντίνα και ο Τζαννής. Η αυτοθυσία του πατέρα τους δεν πήγε χαμένη. Ομως, σφραγίδα στα μάτια τους, στο πρόσωπο, το κορμί τους παραμένει μία ημερομηνία: Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 1999. Τότε τα έχασαν όλα.
Ο Τζαννής λέει πως δεν στεναχωριέται όταν περνάει από την παλιά του γειτονιά… «Στο σημείο όπου κάποτε ήταν η πολυκατοικία μας πριν πέσει έχει απομείνει μόνο το οικόπεδο. Απέναντί του έχει στηθεί η προτομή του ηρωικού πατέρα μου».
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Για τον Τζαννή, την Ειρήνη και την Κωνσταντίνα ο εφιάλτης πέρασε. Σήμερα, δημιουργούν το δικό τους μέλλον. Ο Τζαννής είναι τριτοετής φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, η Ειρήνη δημοσιογράφος και η Κωνσταντίνα μαθήτρια Λυκείου. Μιλώντας για τις αδελφές του ο Τζαννής δεν κρύβει το θαυμασμό του για τη μεγάλη, την 24χρονη Ειρήνη. «Είναι πολύ δυνατή η Ρένα» μου λέει. Είναι και πολύ καλή δημοσιογράφος. Εχει στόχους. Ηταν εκείνη που μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τον φόβο και να κλείσουμε τις πληγές μας. Εξαρχής έγινε ταυτόχρονα μαμά, μπαμπάς, προστάτης, παρηγορητής, στήριγμα για όλους».
Δεν ξεχνά όμως και τον αγώνα της μητέρας του που τον σήκωνε στα χέρια για να πάει τουαλέτα, όταν έμενε καθηλωμένος και με πληγές στο κρεβάτι. Τα χρόνια μετά τον σεισμό, λέει, ήταν πιο τρομακτικά από τον ίδιο τον σεισμό. Η μικρούλα τότε Κωνσταντίνα άργησε πολύ να μιλήσει και είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα για αρκετό διάστημα.
Τίποτε δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στον δρόμο του πλέον. Ο Τζαννής έχει τη δύναμη να νικήσει τη ζωή, να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να κάνει οικογένεια. «Βλέπω άλλα παιδιά καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι ή και γεννημένα με διάφορες αναπηρίες και λέω “βρε, γαμώ το”. Εντάξει, εγώ τουλάχιστον μπορώ και περπατάω. Είναι όμως και θέμα χαρακτήρα να ξεπεράσεις όσα σου επιφυλάσσει τελικά η ζωή».
Ακούει Γιάννη Πλούταρχο και είναι φανατικός θαυμαστής του, αλλά και Στέλιο Ρόκκο. Θαυμάζει τους ανθρώπους που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, αγωνίστηκαν και δημιούργησαν μόνοι τους όλα όσα απολαμβάνουν. Δεν ξεχνάει τους διασώστες του, τους γιατρούς του που τον βοήθησαν να περπατήσει και ιδιαίτερα τον φυσικοθεραπευτή του. Πιστεύει ότι είναι καλύτερο το παρελθόν, τότε υπήρχε περισσότερη ανθρωπιά. Αυτή, λέει, δεν τη χάσαμε στα ερείπια του σπιτιού μας. Υπάρχει μέσα μας ακόμα και την ψάχνουμε στους γύρω μας!
«ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΖΩΗ»
«Εκείνο που με πληγώνει όμως είναι όταν το κακό έρχεται από τους ανθρώπους»
Ο Τζαννής βγήκε νικητής και από την πολυετή περιπέτεια της υγείας του! Ταλαιπωρήθηκε επί χρόνια με διαρκή μέσα - έξω στα νοσοκομεία, όμως δεν το έβαλε στιγμή κάτω.
«Ολα αυτά τα χρόνια πέρασαν με χαρές και λύπες, όπως συμβαίνει στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ενδιάμεσα, και με δυσκολίες από τις απανωτές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκα, για να μπορώ και πάλι να περπατώ. Ευτυχώς, όσο περνά ο καιρός είμαι και καλύτερα και στα χτυπημένα πόδια μου αλλά και ψυχολογικά. Σκέφτομαι πως κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με όσα φέρνει η ζωή. Ο σεισμός ήρθε από τη φύση. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη δύναμη της φύσης. Εκείνο που με πληγώνει όμως είναι όταν το κακό έρχεται από τους ανθρώπους, γιατί τότε ξέρεις ότι κάποιος φταίει. Οπως αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους, έχουμε μεγάλη ανεργία και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο»…
- Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στη χώρα μας;Δεν ανήκω πουθενά. Σε κανένα κόμμα. Ολα αυτά τα θεωρώ ταμπέλες που καταντήσανε τον Ελληνα να δημιουργεί εμφύλιους πολέμους και να βγάζει τα μάτια του συνανθρώπου του. Το κόμμα δεν κοιτάει το καλό του κόσμου. Μοιάζει με το παγώνι που ανοίγει τα φτερά και καμαρώνει για τη νίκη του. Τίποτα περισσότερο. Μπορεί να μας έλειψαν και να μας λείπουν πολλά, αλλά για μένα και τις αδελφές μου και τα λίγα φαίνονται πολλά. Είμαι ευτυχισμένος. Οι άνθρωποι γύρω μου δεν είναι ευτυχισμένοι, βλέπω που τρώγονται με τα ρούχα τους. Δεν λέω, κι εμένα θα μου άρεσε να είχα ένα πιο μεγάλο και ωραίο σπίτι, να είχα ένα ακριβό αυτοκίνητο, γιατί έχω τρέλα με τα γρήγορα αυτοκίνητα και τις μεγάλου κυβισμού μηχανές, αλλά ξέρω ότι σήμερα ο κόσμος πεινάει και όλα αυτά είναι όνειρα και δεν χρειάζεται γι’ αυτά να ποδοπατήσεις τον συνάνθρωπό σου. Αλλωστε, έχω μεγαλώσει με άλλες αρχές και πρότυπα. Με στεναχωρεί που βλέπω πόσο έχει αλλοιωθεί η κοινωνία, που διαρκώς παράγουμε άσχημα και λάθος παραδείγματα. Σκέφτομαι από τώρα ότι, όταν θα κάνω κι εγώ οικογένεια, θα μου είναι πολύ δύσκολο να διαπαιδαγωγήσω τα παιδιά μου με όλα αυτά που βλέπουμε και που θα βλέπουν στην τηλεόραση. Πώς θα τους πω ποιο είναι το σωστό; Ομως, εγώ ελπίζω, γιατί, ευτυχώς, ύστερα από κάθε καταιγίδα βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο.
ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ
Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου